Αρχές της δεκαετίας του ‘60, κι οι διαγραφόμενες προοπτικές προοιωνίζονται την έλευση μιας πολιτικής και πνευματικής άνοιξης στη χώρα, ωστόσο η καθημερινότητα κατά βάθος παραμένει μετεμφυλιακή. Όλα φαίνονται να "βαίνουν καλώς", όμως το διατηρούμενο καθεστώς των πολιτικών εξορίστων, των κοινωνικών φρονημάτων και γενικότερα των πολιτικών διακρίσεων, αποκαλύπτει τον υψηλό βαθμό αναπηρίας της δημοκρατίας μας. Η εξουσία, σ΄ όλες της τις εκφάνσεις, στέκει σκληρή κι ανάλγητη απέναντι στα "μιάσματα" και στους "συνοδοιπόρους" αλλά απόλυτα γενναιόδωρη στους "ημέτερους" και στους "ανανήψαντες". Ο πολιτικός ζόφος συντηρείται πανταχόθεν και αναβαθμίζεται με το απριλιανό πραξικόπημα.

Επιβραβεύονται ο χαφιεδισμός, ο τραμπουκισμός, ο γενιτσαρισμός, ενώ οι συνέπειες των γεγονότων της δεκαετίας του ‘40 είναι έντονα παρούσες. Ο διχασμός, αόρατος αλλά πανταχού παρών, άτεγκτος κι αδυσώπητος, ελέγχει και καταστέλλει-"εξουσιαστικώ δικαιώματι"- ακόμα και ανθρώπινες σχέσεις, συμπεριφορές και συναισθήματα. Ωστόσο, τυχαία συμβάντα και αναπάντεχα περιστατικά γελοιοποιούν τον αυταρχισμό της εξουσίας και αποκαλύπτουν την σαθρότητα του συστήματος. Γύρω απ΄ τη "μάχη του διαβατηρίου", πρόσωπα κινούνται και δρουν μέσα από αντίθετες διαδρομές, σέρνοντας το καθένα τις δικές του κοινωνικές και πολιτικές αποσκευές, αποτυπώνοντας μιαν όψη της κοινωνικοπολιτικής τοιχογραφίας της εποχής. Κι όμως, κόντρα στα εμπόδια του συστήματος, ο αγώνας για αρχές και αξίες επιμένει να καταξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη.