Ο μακεδονικός στρατός, που είχε οδηγήσει ο Αλέξανδρος στην άκρη το κόσμου, ήταν τώρα διχασμένος. Δυο γυναίκες, η μητέρα, η Ολυμπιάδα και η Ευρυδίκη, κόρη του Φίλιππου, στέκονταν με το ακόντιο στο χέρι, έτοιμες να ριχτούν στη μάχη για τον θρόνο εκείνου! Και ξαφνικά, έγινε το αναπάντεχο: ο μακεδονικός στρατός που είχε συνταχτεί πίσω από την Ευρυδίκη, με βήμα σταθερό, λες και υπάκουε σε μια απόκοσμη δύναμη, την εγκατέλειψε και συντάχτηκε πίσω από την Ολυμπιάδα. Δεν θα πολεμούσε ποτέ ενάντια στη μητέρα εκείνου...

Ο Κλέαρχος ξεπέζεψε και κάθισε στην όχθη του ποταμού. Αναλογιζόταν την Αλεξάνδρεια Οξειανή που είχε ιδρύσει ο βασιλιάς Αλέξανδρος εκεί κοντά. Όταν σηκώθηκε να φύγει, άκουσε μια γυναικεία φωνή. Μια γυναίκα προσπαθούσε να κολυμπήσει και να βγει στην επιφάνεια. Πλησίασε, της έτεινε το χέρι και τη βοήθησε. Έμεινε έκθαμβος να την κοιτάζει. Ήταν μια όμορφη κοπέλα με ξανθοκόκκινα μαλλιά και λεπτά ροδοκόκκινα χείλη, και μ΄ ένα χιτώνα κολλημένο πάνω της. Την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα...

Ο Κλεομένης, μετά από πολλές νίκες στην Πελοπόννησο, ξεκίνησε το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων. Για να μην τον εκτελέσουν όπως τον προηγούμενο βασιλιά σκότωσε τους άρχοντες, εξόρισε τους πλούσιους, μοίρασε τα χωράφια τους στους φτωχούς, κατάργησε τη δουλεία και πήρε είλωτες στον στρατό. Η Σπάρτη, εκείνη την εποχή, ήταν η μόνη πόλη της Ελλάδας που είχε κάνει μια κοινωνική επανάσταση. «Αν η Σπάρτη ήταν Μακεδονία...»

Ο αρχιερέας της Ίσιδας οδήγησε την Αγνή μέσα από τους πολυσύχναστους δρόμους της Αλεξάνδρειας στο μνημείο με το φέρετρο του Αλέξανδρου. Μόλις έφτασαν, η Αγνή έμεινε ακούνητη σαν στήλη άλατος, με τα μάτια καρφωμένα στη σορό του Αλέξανδρου. Ο αρχιερέας την παρατηρούσε προσεκτικά. Την είδε να χλομιάζει, τα μεγάλα γαλαζοπράσινα μάτια της είχαν πάρει μια σκοτεινή έκφραση. Σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της, ενώ έτρεμε ολόκορμη και γονάτισε κάτω, δίπλα στο βάθρο του μνημείου...