Η διηγηματογραφία του Σωτήρη Πατατζή διαγράφει δύο βασικές τροχιές και δύο αντίθετες κατευθύνσεις: τη στράτευση και την απόσυρση, την πολιτικοποίηση και την ιδιώτευση, τα συλλογικά οράματα και τις ατομικές αγωνίες. Σε τούτο το εκκρεμές της μεταπολεμικής πεζογραφίας, ο ίδιος ξεκινά τη διαδρομή του από τον πόλο της ιδεολογικής υπερφόρτισης (Ματωμένα Χρόνια, 1946), για να κλείσει τον κύκλο του στον πόλο της μοναξιάς και της αγωνίας (Στο Χάος…, 1980). Κι είναι αυτή η τροχιά στην ολοκληρωμένη διαδρομή της που του κόστισε εκατέρωθεν του ιδεολογικού και κομματικού εκκρεμούς σε προβολή και αποδοχή, που εμπόδισε την αναγνώριση ενός σπουδαίου έργου και τελικά προετοίμασε την κατάσταση της σημερινής αφάνειας.