Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΥΚΑΣΙΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΑ (1914-1923)

Για τον Αλέξανδρο Τσελίδη άκουσα για πρώτη φορά να μιλά τρυφερά η εγγονή του Κασσιανή Τσελίδου-Τσακίρη, όταν ξεκίνησα να συγκεντρώνω προφορικές μαρτυρίες για τη μεταπτυχιακή μου εργασία. Εκείνη την εποχή τα ερευνητικά μου ενδιαφέροντα επικεντρώνονταν στην Καππαδοκία και η συζήτηση περιστρεφόταν κυρίως γύρω από τις πατρογονικές ρίζες της μητέρας της που καταγόταν από την Αξό της Καππαδοκίας. Ωστόσο η πληροφορήτρια έφερνε συχνά στην κουβέντα και τον πόντιο παππού της τον Αλέξανδρο, αφού στο χωριό της, τη Χρυσή Αλμωπίας, συνυπήρχαν Πόντιοι και Καππαδόκες. Μιλούσε τρυφερά για τον παππού που αγαπούσε τα γράμματα αλλά δεν έγινε πότε δάσκαλος, αν και το επιθυμούσε σφοδρά• τον παππού που διηγούνταν στα εγγόνια του τα βράδια ιστορίες για την πολυτάραχη ζωή των παιδικών και νεανικών του χρόνων, αναφέροντας συγκεκριμένες ημερομηνίες• τον παππού που είχε έναν ήπιο και αξιαγάπητο χαρακτήρα.