Αν η δημιουργία είναι ανάδυση μορφών και νοήματος, αυτό συμβαίνει επειδή συναντιέται με τη ριζική φαντασία, με τη σωματικότητα και την αισθητηριακότητα, με την ενόρμηση και την ασυνείδητη επιθυμία. Αν το έργο τέχνης παραπέμπει στην εργασία του ονείρου είναι επειδή συνδέεται με την πρωταρχική παραστασιακή δραστηριότητα της ψυχής : αυτήν που μετασχηματίζει αδιάκοπα τις πηγές και τα υλικά της σε σημασίες και εικόνες (οπτικές, ακουστικές, απτικές) τις οποίες συναντάμε στον μύθο, τη λογοτεχνία και τις εικαστικές τέχνες, την αρχιτεκτονική και το θέατρο, τον χορό και τον κινηματογράφο` αυτήν που -τροφοδοτώντας το ασυνείδητο και το εγώ- εμψυχώνει την πένα, το πινέλο, τη σμίλη, την κάμερα του δημιουργού.

Επανερχόμενος στην προβληματική του υποκειμένου που «κατασκευάζει κατασκευαζόμενο», ο Γεράσιμος Στεφανάτος διευρύνει τον ορίζοντα των ερωτημάτων του στρέφοντας το βλέμμα στα πεδία της καλλιτεχνικής δημιουργίας και του θεωρητικού πράττειν στη διασταύρωσή τους με την ψυχαναλυτική σκέψη.

Μας οδηγεί έτσι στον πυρήνα του τελευταίου αυτού έργου του: εκεί όπου το σκέπτεσθαι με εικόνες του Φρόυντ συναντά το σκέπτεσθαι με τη ζωγραφική του Σεζάν` εκεί όπου τα μυστικά της τέχνης παραμένουν ψυχαναλυτικά απροσπέλαστα, αλλά ο φροϋδικός λόγος τούς δίνει σάρκα και οστά αναδεικνύοντάς τα σε μορφές της ανθρώπινης δημιουργίας - μορφές του Κόσμου και μορφές της Αβύσσου.