Ήμουν έντεκα όταν πέθανα. Όταν με σκότωσαν, δηλαδή.

Δεν ξέρω αν μου λείπει η ζωή μου. Δεν είχα και καμία ευτυχισμένη ζωή, βέβαια. Αλλά ήθελα να έχω γονείς. Σαν όλα τα άλλα κορίτσια. Κι ας μην ήμουν σαν αυτά. Ποτέ δεν μοιάζαμε. Ίσως επειδή κανένα τους δεν σκότωσε τη μαμά του, όπως έκανα εγώ.

Τα παιδιά δεν πρέπει να πεθαίνουν. Ειδικά με τον τρόπο που σκοτώθηκα εγώ. Τα παιδιά πρέπει να γελάνε, να ζεσταίνονται από σφιχτές αγκαλιές, να τρώνε παγωτό, να διαβάζουν βιβλία και να τα ζουν. Όπως διάβαζα κι εγώ τότε. Κι ας μην τα έζησα. Κι αφού δεν μου έμεινε ζωή, τώρα έχω μόνο την ιστορία της.

Αν μπορούσες να ζήσεις ξανά και ξανά, έχοντας το ίδιο όνομα, την ίδια καρδιά, το ίδιο σώμα, θα επέλεγες να ήσουν εσύ; Θα αγαπούσες ξανά με τον ίδιο τρόπο, τους ίδιους ανθρώπους;

Ένα συγκινητικό βιβλίο γεμάτο ανατροπές!