Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΟΣ ΙΔΑΝΙΚΟΥ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ

Στα εξέχοντα λογοτεχνικά και ιστορικά εργο-βιογραφικά πράγματα που σημάδεψαν την πνευματική Ελλάδα στον 20ό αιώνα, κυριαρχική θέση παίρνει αναμφίβολα το φαινόμενο "Κώστας Καρυωτάκης".

Από πρώτη άποψη εκπλήσσει το γεγονός, πώς ένα λογοτεχνικό (ποιητικό, πεζογραφικό, μεταφραστικό) έργο συγκείμενο από ευάριθμο σύνολο γραπτών, μόλις τριών βιβλίων -"Ο πόνος του Ανθρώπου και των Πραμάτων", "Νηπενθή", "Ελεγεία και Σάτιρες"- προκάλεσε τόση δύναμη ενδιαφέροντος, ώστε να απασχολήσει απ άκρου εις άκρον και μέχρι σήμερα ολόκληρη σχεδόν τη σύγχρονη νεοελληνική φιλολογική έρευνα, μελέτη και κριτική. Τόσο το ίδιο το έργο του όσο και η αυτοκτονία του τον κατέταξαν στους λεγόμενους "καταραμένους ποιητές". "Σκοτεινοί άνθρωποι με λαμπρό όμως έργο, Baudelaire, Verlaine, Rimbaud, Artaud, Λαπαθιώτης, Καρυωτάκης, Πολυδούρη. Μορφές της λογοτεχνίας που αποθεώθηκαν μετά θάνατον αφού οι ίδιοι -τις περισσότερες φορές- έγραφαν το σενάριο της ζωής τους με την ίδια καλλιτεχνική μαεστρία που έγραφαν τα ποιήματά τους. Θεμελίωσαν με ένα διεισδυτικό και τολμηρό τρόπο την ποίηση, η οποία, πλέον δεν φοβόταν να ακροβατεί μεταξύ κολάσεως και παραδείσου", αναφέρει η Νίκη Ταγκάλου στο βιβλίο της "Ο κύκλος των καταραμένων ποιητών".

Στην παρούσα έκδοση περιλαμβάνεται εκτενής πρόλογος, επίμετρο, βιογραφικά στοιχεία καθώς και πλήθος υποσημειώσεων που συμβάλλουν στην κατανόηση τόσο του έργου όσο και της προσωπικότητας του Καρυωτάκη.