Βίωσα μια σειρά από γεγονότα που συνέβησαν στην πόλη μου τις Σέρρες αλλά και σ’ εμένα προσωπικά, που με σημάδεψαν από την παιδική μου ηλικία και που νομίζω ότι έπρεπε να τα καταγράψω με τη μορφή μιας σειράς βιωματικών αφηγημάτων ή και διηγημάτων, στα οποία τα ίχνη της μυθοπλασίας που χρησιμοποίησα δεν αποτελούν το κεντρικό σημείο αναφοράς αλλά βοηθούν στην καλύτερη κατανόησή τους. Όπως η ιστορία που δάνεισε τον τίτλο του βιβλίου, με την εικόνα των κομμένων κεφαλιών ανταρτών και κυρίως η τοποθέτησή τους στο πλέον κεντρικό σημείο της πόλης μου ήταν κάτι σαν την ομηρική ύβρη που έμεινε ανεξίτηλα αποτυπωμένη στην παιδική μου μνήμη, καθώς αυτή και μόνο αυτή μπορούσε να καταγράφει με ιδιαίτερα οδυνηρό τρόπο το βιωματικό γεγονός.

Για το κατάκλειστο και σφραγισμένο σπίτι της περιοχής του Ιμαρέτ έμαθα διαβάζοντας γι’ αυτό κάτι παλιές κιτρινισμένες εφημερίδες της εποχής του Εμφύλιου. Εκείνα τα χρόνια ζούσε σ’ αυτό ένα αντρόγυνο με το μοναχοπαίδι τους, ένα αγόρι στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Oι γονείς, οργανωμένα στελέχη, πιστά στο κόμμα και φανατισμένα. Στο σπίτι τους, καθώς αυτό βρισκόταν στην άκρη της πόλης, απ’ όπου άρχιζαν ένα σωρό δίοδοι και μονοπάτια που οδηγούσαν στα γύρω βουνά, έκρυβαν όπλα, νάρκες, πολεμοφόδια. Tα βράδια κατέβαιναν οι αντάρτες, τα έπαιρναν με μουλάρια ή έφερναν καινούργια. O κίνδυνος ήταν τρισμέγιστος.

Aλλά όχι μόνο από αυτό. Yπήρχαν έγγραφα, κατάλογοι με ονόματα, κουπόνια εισφορών. Oι γονείς έτρεχαν δεξιά κι αριστερά να τα μοιράσουν, να μαζέψουν χρήματα για το κόμμα, τον αγώνα.