Όταν -πριν από κάποια χρόνια- βρέθηκα έξω απ τη Νοτρ Νταμ, έψαχνα ασυναίσθητα τον Κουασιμόδο. Είχα ήδη διαβάσει την "Παναγία των Παρισίων", ένα βιβλίο καθόλου αθώο, που μπορεί να σε τσακίσει ψυχολογικά, αν πας "απροετοίμαστος". Έψαχνα και την όμορφη τσιγγάνα σ αυτά που θυμόμουν -απ όσα έγραψε ο Ουγκό- αλλά μου ερχόταν μόνο η κατσίκα κι η προσαγωγή της στη δίκη της ιδιοκτήτριάς της. Κι όταν άκουσα τις καμπάνες, ειδικά τη "χοντρή" Μαρία και τον διαπεραστικό ήχο της, κατάλαβα γιατί ο Ουγκό έκανε τον Κουασιμόδο κουφό. Και φυσικά κατάλαβα... γιατί στο τέλος πεθαίνει• πεθαίνει, για ν απαλλαγεί από μια αφόρητη πραγματικότητα, για να πάει να βρει την ήδη νεκρή -απ την κακία του κόσμου- Εσμεράλντα. Δεν έχουν όλα τα παραμύθια happy end. Και πολλά δεν έχουν καν end.
Χθες τον ξανασκότωσαν, αν κι οι φήμες τον θέλουν να τριγυρνά θλιμμένος στη Μονμάρτη...