- Τι θεραπεύει η ιστορία ως επιστήμη και ποια είναι η χρησιμότητά της;
- Είναι ένα αποθετήριο επεξεργασμένων διδαγμάτων και δοκιμασμένων πρακτικών ή μήπως ένα σύνολο αφηγήσεων που στοχεύουν στην αναπαραγωγή της κοινωνικής ουτοπίας ή της συλλογικής παραμυθίας σε καιρούς κρίσης;
- Και πώς εργάζονται οι ιστορικοί;
- Σήμερα που το παρόν απολαμβάνει τη δύναμή του να λογοκρίνει με βάση τις δικές του αρχές και αντιλήψεις το παρελθόν διαγράφοντας όποια κομμάτια του δεν εγκρίνει με απώτερη επιδίωξη να μη γίνεται γνωστό ότι κάποτε υπήρξαν, αξίζει να αναλογιστούμε: Είναι θεμιτό να δημιουργούμε ένα "νέο" παρελθόν από τη σκοπιά του δικού μας παρόντος και κατ επέκταση να πλάθουμε την ταυτότητα του σημερινού κόσμου μας με τον τρόπο που μας ικανοποιεί;
- Σε ποιο βαθμό μπορούμε να ορίζουμε ως αληθινές εκείνες τις εικόνες του παρελθόντος οι οποίες προσαρμόζονται στους δικούς μας τρόπους σκέψης και ταιριάζουν με την ιστορία που "(δεν) ζήσαμε";
- Ή μήπως πρέπει να φοβόμαστε την ιστορία που μας επιβάλλουν οι "νικητές" περισσότερο από εκείνη που μας "προδίδει" ή μας περιφρονεί;

Πρόκειται για μερικά από τα καίρια ζητήματα που επιχειρεί να αναλύσει αυτό το βιβλίο, ταξιδεύοντας την αναγνώστρια και τον αναγνώστη στις εξελικτικές διαδρομές της ιστορικής σκέψης και της ιστοριογραφικής παραγωγής. Ο διαρκής διάλογος των ιστορικών με τους άλλους επιστήμονες της κοινωνίας και του ανθρώπου παρουσιάζεται εδώ για να χαρτογραφήσει τη διεπιστημονική μελέτη του παρελθόντος, την πρόοδό της ή και τους "πολέμους" για την ιστορία, η οποία "απλώς συνεχίζεται", εκσυγχρονίζεται και επικαιροποιείται στηριζόμενη στις αποκαλύψεις και τις "σιωπές" των πηγών.