H ελαστικότητα της ποινής κατά την επιβολή της εκφράζεται από θεσμούς που είτε μετριάζουν αυτήν, είτε κάμπτουν την πραγματική (ολική ή μερική) έκτισή της. Το σημαντικότερο ίσως αποτρεπτικό του εγκλεισμού μέτρο είναι η αναστολή εκτέλεσης της ποινής (άρθρα 99 επ. ΠΚ), θεσμός που ανταποκρίνεται σε σύνθετες δικαιοκρατικές σταθμίσεις. Η αποτροπή της έκθεσης του καταδικασθέντος στην εγκληματογόνο μόλυνση των φυλακών αποτελεί ίσως την κρισιμότερη από αυτές.

Η ψήφιση του νέου ΠΚ (Ν 4619/2019) επέφερε ριζικές αλλαγές στην αναστολή εκτέλεσης της ποινής, αλλά και συνολικά στο πεδίο της ελαστικότητας των ποινών κατά την επιβολή τους. Μέτρα που την εξέφραζαν καταργήθηκαν - άλλα ενισχύθηκαν - ορισμένα διαφοροποιήθηκαν. Νεότερες νομοθετικές παρεμβάσεις (Ν 4637/2019 - Ν 4855/2021), επαναπροσδιόρισαν τον συγκεκριμένο χώρο και τη σχέση μεταξύ των μέτρων αποτροπής έκτισης της ποινής. Δημιούργησαν όμως ταυτόχρονα ένα σύνθετο χωροχρονικό μωσαϊκό. Οι «παραμορφώσεις» στην ελαστικότητα της ποινής από τις νομοθετικές παλινωδίες φέρνουν τον ερμηνευτή του δικαίου αντιμέτωπο με προβλήματα δικαιοκρατικά αμφίστομα και δογματικά περίπλοκα.

Στόχος του παρόντος πονήματος «Η Αναστολή Εκτέλεσης της Ποινής - Η ελαστικότητα της ποινής σε διαρκή επανακαθορισμό» αποτελεί η ολιστική ερμηνευτική προσέγγιση του θεσμού της αναστολής εκτέλεσης της ποινής και των σύμμεικτων (ουσιαστικού ποινικού δικαίου) όψεων της ελαστικότητάς της. Απευθύνεται στον δικηγόρο, τον δικαστή, τον φοιτητή, αλλά και τον ερευνητή του ποινικού δικαίου.