Ο Αρο αγαπούσε τους ανθρώπους. Τους δικούς του τέλειους, ιδανικούς ανθρώπους. Ήταν στα αλήθεια υπερήφανος για αυτούς. Τους φρόντιζε σαν να ήταν παιδιά του. Τους τάιζε, τους πότιζε, τους έκοβε, τους έραβε. Όταν έπρεπε -τους σκότωνε- και λυπόταν πολύ για αυτό. Αλλά ο στόχος του ήταν πάντα αγαθός. Η ζωή μπορεί να ήταν ένα στενό, κακοτράχαλο και μισοφωτισμένο μονοπάτι? όμως αυτός θα το πλάτυνε, θα το φώτιζε. Με κάθε τρόπο.