Τα ανείπωτα

Αυτή η φλύαρη σιωπή με καταβάλλει,
λόγια ανείπωτα, θεριά εγκλωβισμένα.
Μες στην ψυχή μου αυγατίζουν στοιβαγμένα
μες στο μυαλό μου αντηχεί ο σπαραγμός τους,
καθώς στην άυλη υπόστασή τους σέρνουν
στα ενδόμυχά μου, που έχουν γίνει φυλακή τους.
Μα εγώ μετέωρος στα θέλω και στα πρέπει,
κρατώ με πείσμα αυτό το στόμα σφαλισμένο?
ωσεί παρών νιώθω ότι ζω σε σώμα ξένο,
σαν σε μια στείρα και φαιδρή αλληλουχία
όπου είμαι εγώ επικριτής και αβανταδόρος.
Έτσι τα ανείπωτα βυθίζονται στο τέλμα,
γίνονται αθύρματα των φλύαρων σιωπών
κι εγώ πια δίχως ενοχές δηλώνω απών,
σ’ αυτό το φαύλο και ιλαρό αλισβερίσι
ιθύνων νους μα και το πιο μοιραίο θύμα,
στην κουστωδία της αέναης σιωπής.