Η νέα ποιητική συλλογή της Ευδοκίας Ζορπίδου αναφέρεται σε παλιρροϊκά κλειδωμένους ανθρώπους που δεν αποκαλύπτουν ποτέ τη σκοτεινή τους πλευρά, στην ειμαρμένη, αλλά και στην ελευθερία της βούλησης, σε «παρ ολίγον ενέργειες» και μετέωρα βήματα, σε ανθρώπους με χακί «δέρμα παραλλαγής, μακρινούς επισκέπτες της ζωής», αλλά και σε ανθρώπους που γεύονται το νέκταρ της, ταυτόχρονα όμως, διερωτώνται «κι όλα αυτά προς τι;», σε ανθρώπους που «στοχάζονται για τη ζωή και τον θάνατο», που θρηνούν για την απώλεια της ομορφιάς και της νεότητας. Η ποιήτρια, από την άλλη, μας προτρέπει να χαιρόμαστε τη ζωή, αφού είναι απλά «σκόρπιες στιγμές στιγμιαίας τρέλας σ’ ένα μπουκέτο ετερόκλητο» και επιμένει ότι «το μυαλό πρέπει να υψώνεται» κι η καρδιά να ξεχειλίζει!