«Πήγαμε μαζί να της αγοράσω γάντια. Ήταν γιορτές και είχε κόσμο. Στο δρόμο λέγαμε αστεία. «Δεν με πήρες στα σοβαρά», μου είπε γελώντας. Τη φίλησα στο μάγουλο. Φτάσαμε, της δώρισα τα γάντια, περπατήσαμε, μιλούσαμε, ήπιαμε δύο κονιάκ, καπνίσαμε δέκα τσιγάρα, δοκίμασε τα γάντια, είπε «τι ωραία που είναι», με χαστούκιοε με τα γάντια γελώντας, με αγαπούσε, ρώτησε αν την άλλη χρονιά θα είμαστε μαζί, εγώ κάτι είπα αφηρημένα, επέμενε, την οδήγησα σε ένα ξενοδοχείο, ανεβήκαμε, την ξέντυσα και κάναμε έρωτα έως ότου οι σειρήνες κτύπησαν. «Καλή χρονιά», είπε. Κάναμε ένα χλιαρό ντους, ντυθήκαμε, φύγαμε από το ξενοδοχείο, πήραμε ένα ταξί, ήταν στην αγκαλιά μου, ψιθύριζε λόγια ερωτικά, τη χάιδευα στα μαλλιά και είπε: "Αύριο;"»

Η τελευταία ιστορία είμαι εγώ. Σκληρός, βαθιά ρομαντικός, με τρελούς έρωτες από τα δεκαέξι μου χρόνια, αναζήτησης της επικίνδυνης περιπέτειας με ζωή μέσα στη φωτιά, στις απέραντες θάλασσες που τόσο αγάπησα να τις βλέπω με άγρια, μεγάλα κύματα, ή να κολυμπώ στα βαθιά, πάντα πολεμιστής εναντίον της βρωμιάς, «εκτός εποχής» τον περισσότερο χρόνο, «ωραίος σαν χιόνι» στη νεότητά μου, αγαπώντας πάντα την ανθρώπινη ομορφιά της ψυχής και το μεγαλείο, που είναι ο τρόπος ζωής κάθε ανθρώπου, αφιερώνω αυτό το μικρό βιβλίο σε μια Γερμανίδα του Μονάχου, που γνώρισα στα είκοσι τρία μου χρόνια. Αυτή ήταν και ο μεγάλος έρωτάς μου.