Ο William Blake (1757-1827), ο οραματιστής ποιητής πού κάποτε χλευάστηκε ως παράφρων και σήμερα τιμάται ως μεγαλοφυία, συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μείζονες ποιητές της αγγλικής λογοτεχνίας. Κοινή είναι η διαπίστωση των μελετητών της ποίησής του, πώς το αξιόλογο έργο του, δημιουργία και απεικόνιση ταυτόχρονα ενός πολύπλευρου μυθολογικού συστήματος, συνιστά ένα πρώτης τάξεως επίτευγμα. Αντιμετωπίζοντας με το αντισυμβατικό του βλέμμα θέματα τόσο ιερά και απαραβίαστα όσο η θρησκεία, η ηθική, η τέχνη και η πολιτική, κοινωνικός επαναστάτης και «ήρωας της φαντασίας» μαζί, ο Blake αναγνωρίζεται ως ο αυθεντικότερος και εκλεκτότερος από τους ρομαντικούς ποιητές και, κατά μία έννοια, ο αγνότερος, ο πιο ασυμβίβαστος.

Οι Παροιμίες της Κόλασης, το πιο γνωστό μέρος της εμβληματικής σύνθεσης "Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης", αποτυπώνουν με τον πιο εναργή καί πυκνό τρόπο το φιλοσοφικό καί θεολογικό credo του Blake. Εβδομήντα αφορισμοί που διακρίνονται για την απαράμιλλη πνευματική τους οξύτητα και δίνουν νέο νόημα στην αιώνια διαμάχη ανάμεσα στον Θεό και τον Διάβολο. Για τον Blake, η παθητική αποδοχή των συμβατικών ηθικών κανόνων ήταν συνώνυμη του κακού• η ενεργητική αντίθεση σ αυτούς, συνώνυμη του καλού. Αυτό είναι και το κλειδί για την ερμηνεία των Παροιμιών, που συνεχίζουν ως σήμερα να αποτελούν ένα από τα πιο τολμηρά και πρωτοποριακά κείμενα της αγγλικής ρομαντικής ποίησης. Όπως γράφει χαρακτηριστικά σε μία από τις Παροιμίες: «Αυτό που σήμερα είναι αποδεδειγμένο, κάποτε δεν ήταν παρά γέννημα της φαντασίας».