Η συγγραφέας μάς μεταφέρει σε μία κοινωνία του μέλλοντος -η οποία δεν απέχει και τόσο πολύ από την τωρινή- και περιγράφει την καθημερινότητα ενός ανθρώπου, του Χάρη Πολέμη, ο οποίος ζει σε ένα δυστοπικό καθεστώς, στο οποίο άρχει η τάξη των Κατασκευαστών και ακολουθούν οι τάξεις των Κρατικιστών και των Εργατών. Οι Κρατικιστές ζουν σε οργανωμένα blocks, εργάζονται όλοι -με ελάχιστες εξαιρέσεις- από το σπίτι και το νόμισμα είναι ο χρόνος που αφιερώνουν σε ψηφιακά παιχνίδια και προσομοιώσεις βιωμάτων. Ένα μέρος της τάξης των Κατασκευαστών ζει στις Αντιγαίες, αποικίες σε άλλους πλανήτες, όπου γεύονται πραγματικό φαγητό και ζουν ανέμελα και μακάρια. Κρατικιστές και Εργάτες μπορούν να μεταβούν στις Αντιγαίες, εφόσον χρεωθούν τα έξοδα μεταφοράς τους, και υποχρεώνονται να εργαστούν ως υπηρέτες, γεωργοί ή κτηνοτρόφοι, πλήρως εξαρτημένοι από τους Κατασκευαστές, προκειμένου να αποπληρώσουν το χρέος τους.

Η αφύπνιση του ήρωα, που ανήκει στην τάξη των Κρατικιστών, προκύπτει σταδιακά μετά την εγκατάλειψη από τη γυναίκα του. Βεβιασμένα κάνει αίτηση δανείου για να μετοικήσει στην Αντιγαία, αλλά, όταν η αίτησή του εγκρίνεται, βρίσκεται αντιμέτωπος με το δίλημμα της δουλείας που θα επιλέξει. Ένα βράδυ, αναζητώντας ηρεμία, κάνει έναν μακρύ περίπατο στους πρόποδες του κοντινού βουνού. Χάνει, όμως, τον προσανατολισμό του και βρίσκεται μπροστά στο γλέντι μίας κοινότητας -από αυτές που έχει ακούσει ότι ζουν ξεκομμένες από το καθεστώς- με πρωτόγονες μεθόδους παραγωγής, με έναν αρχηγό, μία γερουσία και κοινά αγαθά που προκύπτουν από την ανταλλαγή και τη συλλογική εργασία. Η επαφή του με αυτήν την ομάδα ανθρώπων και η αντίδραση του επίσημου καθεστώτος θα του αποκαλύψουν τον φασισμό, τη χειραγώγηση και τον παραλογισμό μέσα στον οποίο ζούσε όλα αυτά τα χρόνια.