Δεν είχα όνομα, ενδιαίτημα
καρπούς
μια λέξη να με ορίσει
πράγματα γύρω μου
Κι έβλεπα μέσα στη δίνη
άγνωστης παρουσίας
ένα δέντρο μονάχο ιώβειας θλίψης
κι ένα σκοτάδι να δροσίζεται
γύρω του
μια κεκαυμένη ζώνη παράξενης
ψυχρότητας
όπου λιώνουν απ’ τον πάγο φωνές
όπως ακούς δίκαιο να ανοίγει
«Είσαι η γη που πιάνει ρίζες
και πάνω της όλα ιδρύονται»
ο προπομπός λάμψεων
ανήκουστων
ο φέρων την ελεημοσύνη
στο χείλος
την καρτερία στη σύνθλιψη
ο βλέπων με την αχρωματοψία
του ερέβους
ο ποιητής του ρίγους
στα σκοτεινά σκηνώματα