Ο ποιητής, με αφορμή την πανδημία και συγκλονισμένος από την έκπτωση των ηθικών αξιών και την επικράτηση ενός ακραίου υλισμού (της σύγχρονης κοινωνίας), πορεύεται το δύσβατο μονοπάτι της γνώσης που οδηγεί στην κορυφή του όρους της Μνήμης.

Από εκεί, γυρεύοντας απαντήσεις, θα κληθεί η πρώτη γυναίκα του κόσμου, η ΠΑΝΔΩΡΑ, να χαρίσει το πολύτιμο δώρο της, την ΕΛΠΙΔΑ. Προσβλέπει τη λύτρωσή του/μας μέσα από τον μύθο και το ήθος της Πανδώρας.

Πρώτα ο ίδιος στηρίζεται στην αξία της Ελπίδας και ύστερα μέσα από τους στίχους του μας καλεί να ελπίζουμε, να αγωνιστούμε…

Μας προτρέπει ακόμα να σταθούμε και να γευτούμε το θείο δώρο της ζωής, γιατί η ίδια η ζωή είναι η Ελπίδα.

Κι γι’ αυτό ο ίδιος μας συμβουλεύει: «Τον ερχομό σου στον παράδεισο Γη / μην τον προσπερνάς / κι αν τον προσπεράσεις, μη φοβηθείς το τέλος του, / γιατί την ηδονή του πήρες / και μια φλόγα άφησες για πάντα αναμμένη».