Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, η ιστορία έχει τα δικά της μάτια και βλέπει.

Μέσα σε μια νύχτα τρομερή, ο Αχμετ χάνει τη σκέπη του, χάνει τον πατέρα του. Πρέπει τώρα ν’ αφήσει το σχολείο και να πάρει τη θέση του στη δουλειά, να γίνει χτίστης. Κι ας τον καμαρώνουν όλοι που ήταν να γίνει δάσκαλος, τόσο καλός μαθητής που είναι. Πήραν με τον θείο του λοιπόν να σοβαντίζουν το εσωτερικό της εκκλησίας. Τα πρόσωπα των αγίων, τις ζωγραφιές στους τοίχους, τ’ αριστουργήματα. Ο Αχμετ πρέπει να κρύψει το ωραίο. Πώς να το κάνει αυτό;