ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ

Η συστέγαση σ’ ένα βιβλίο «αφοριστικών» συντομογραφιών -χωρίς ο χαρακτηρισμός να είναι ο μοναδικός που θα μπορούσε να αποδώσει τα «βραχυγραφήματα» της Εύας Χρόνη, με τον ιδιαζόντως εκφραστικό τίτλο Η νεότροπη εκδοχή της μνήμης- επαναφέρει ζωηρά ένα λογοτεχνικό είδος καλλιεργημένο με ιδιαίτερη επίδοση στη Γαλλία τον 19ο και τον 20ό αιώνα.

Αν και πρόκειται για διάσπαρτες -και συχνά με ελάχιστη ή και καμία ανάμεσά τους συγγένεια- εικόνες, τις αισθάνεσαι να μεταβάλλονται σ’ έναν δίαυλο ώστε να διατυπωθεί το βαθύτερο νόημα ενός ψυχικού και πνευματικού κόσμου, με έντονο το αποτύπωμα μιας περίκλειστης προσωπικής περιπέτειας. Το αξιοπαρατήρητο, ωστόσο, παραμένει πως ο κολίγος του θεσσαλικού κάμπου, οι Βενετσιάνοι κατακτητές στα ορεινά της Κρήτης και τα πρωτοπαλίκαρα Σουπιάς, Κουρέλας και Τρομάρας, που υπήρξαν -και εξακολουθούν με διαφορετική μορφή να υπάρχουν πάντα- χωρίς να έχουν καν υποψιαστεί ο ένας την ύπαρξη του άλλου, δημιουργούν τις προϋποθέσεις ώστε μια λοξή ματιά μέσα στην ανεπίσημη, κυριαρχούσα ωστόσο, εκδοχή της Ιστορίας να την κάνουν να γράφεται εξυπαρχής.

Ταυτόχρονα το βιβλίο είναι και μια προσωπική περιπέτεια ανάμεσα σε λέξεις, νοήματα και σημειολογίες, με τρόπο που ακόμα και μια σιβυλλικότητα όπως αυτή με τις «γραμμές του Μιρό» να φέρει μια νεότροπη συλλογιστική.