Σύμφωνα με τον περίφημο κριτικό Harold Bloom, τέσσερις συγγραφείς ανήκουν στον κανόνα της μεταπολεμικής αμερικανικής λογοτεχνίας: ο Philip Roth, ο Cormac McCarthy, ο Don DeLillo και ο Thomas Pynchon.

Ο Thomas Pynchon εμφανίστηκε στη λογοτεχνία στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Τα βιβλία που έχει εκδώσει από τότε είναι σχετικά περιορισμένα σε αριθμό (όχι όμως και σε έκταση): οχτώ μυθιστορήματα και μία συλλογή διηγημάτων. Ο Pynchon είναι επίσης γνωστός για τις ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις του και τον ζήλο με τον οποίο προστατεύει τον ιδωτικό του βίο αλλά και τη δημόσια εικόνα του. Έχει φανατικούς θαυμαστές σε όλο τον κόσμο και θεωρείται cult συγγραφέας.

Το παρόν βιβλίο δεν αποτελεί βιογραφία του Pynchon ελάχιστα, άλλωστε, γνωρίζουμε για τη ζωή του. Ούτε κριτική αποτίμηση του έργου του αποτελεί. Αντίθετα, αφενός αναζητά τις ρίζες της πυντσονικής γραφής του και τα στοιχεία που διαμόρφωσαν το προσωπικό ύφος του συγγραφέα, αφετέρου καταπιάνεται με μια σειρά θεμάτων που τον έχουν απασχολήσει στα σημαντικότερα μυθιστορήματά του (V, Η συλλογή των 49 στο σφυρί, Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας, Mason & Dixon, Ενάντια στη μέρα, Έμφυτο ελάττωμα): τον πόλεμο, την εξαπάτηση και τη συνωμοσία, την παράνοια που χαρακτηρίζει ορισμένες πτυχές του αμερικανικού τρόπου ζωής, τη σχέση του με το κίνημα (the Movement) και τη μουσική της δεκαετίας του 1960, την επιστήμη με έμφαση στην έννοια της εντροπίας, που ο Pynchon τη δανείζεται από τη θερμοδυναμική και την εισάγει στην οντολογία.

Συνδυάζοντας μια γραφή ευφυή και συγχρόνως απολαυστική με μια ευρεία εγκυκλοπαιδική μόρφωση, ο Thomas Pynchon είναι ένας συγγραφέας που αξίζει να τον ανακαλύψει κανείς.