Οι καφετέριες με τους φραπέδες; Όχι εμείς; - να σε αποχαιρετούμε στο σταθμό του ΟΣΕ, με την Αννα υποβασταζόμενη από μένα και τη Μάρα? με τον Βασίλη να σε ξορκίζει, στο όνομα του Μιχάλη μας, να μη μας ξεχάσεις, να μην μπλέξεις, να μας περιμένεις: μόνο μετά, πολύ αργότερα, καταλάβαμε όλοι πως ο Βασίλης είχε προαισθανθεί την επικείμενη προδοσία σου.

Δεκέμβρης του 2016, Θεσσαλονίκη.
Μια επανένωση παλαιών συμμαθητών της γενιάς των καταλήψεων (της τρίτης τάξης του 3ου Λυκείου 1990-1991) γίνεται η αφορμή να επανενωθούν τέσσερις από τους έξι «Λυκανθρώπους», μέλη της πιο αμφιλεγόμενης παρέας του παλιού τους σχολείου. Λείπουν -για την ώρα- οι δύο: η Αννα στο Λονδίνο και ο Μιχάλης στον άλλο κόσμο. Απείχαν πολύ από μία στερεοτυπική εφηβική συντροφιά, τόσο για τα τότε κοινωνιολογικά δεδομένα (τέλη ’80-αρχές ’90) όσο και για τα σημερινά, όπου τα θέματα της διαφορετικότητας, η φεμινιστική θεωρία, τα ΛΟΑΤΚΙ κινήματα συζητιούνται έντονα (ενώ στις αρχές «των nineties», ήσαν ακόμη απλώς αδιανόητα για τον επαρχιακό ορίζοντα της πόλης των μακεδονικών συλλαλητηρίων).

Πρώτη φορά Αριστερά. Σαν αυτό να ήταν κάποιος οιωνός, οι πέντε σαραντατριάχρονοι Λυκάνθρωποι, έχοντας μαζί τους και τη νοητή παρουσία του δεκαεφτάχρονου νεκρού, πρώτη φορά μετά από είκοσι έξι έτη αποφασίζουν να διερευνήσουν τα αποσιωπημένα ερωτήματα: Τι αλήθεια συνέβη στον Μιχάλη; Γιατί τότε τους πολέμησαν όλοι; Η εξόριστη, ταπεινωμένη Ρένα κατάφερε μεν να γίνει ο περήφανος Ρόρυ, όμως νιώθει άραγε δικαιωμένος ψυχικά, όταν τόσο βίαια ματαιώθηκε το εφηβικό του -τους- όνειρο για κοινή ζωή; Ματαιώθηκε ή αναβλήθηκε;

Ένα ταξίδι αναστοχασμού και αντεπίθεσης για έξι ξεχωριστούς και ταυτόχρονα γνώριμους ήρωες, που διεκδικούν τη χαμένη τους νεότητα.