«Μόνο μη μου ζητήσετε να λύσω το πρόβλημα της ατεκνίας», τους το ξέκοψε ο καπετάν Διαμαντής. «Το σπέρμα μου κουβαλάει πιο πολύ ιώδιο κι από τραυματιοφορέα. Το πιθανότερο είναι να γεμίσω το νησί γοργόνες...»

Μια Χώρα πιο λευκή κι από νεκροταφείο Εσκιμώων. Μια μαύρη γάτα που περιπολεί στ’ ασβεστωμένα σοκάκια. Μια άδεια εκκλησία κι ένα φισκαρισμένο μπορντέλο. Μια καραβιά εξαφανισμένοι τουρίστες. Ένας σταυρός βυθισμένος στον πάτο του λιμανιού. Τρεις γαβάθες θανατερό τζατζίκι. Μια κλεμμένη σωβρακοφανέλα αγροφυλακής. Ένα δοχείο νυκτός γεμάτο παθιασμένα δάκρυα. Ένας απελπισμένος έρωτας. Μια διαολεμένη ναυτική βεντέτα. ΤΙ ΦΑΣΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ;

Το πιο κεφάτο, το πιο φευγάτο μυθιστόρημα που θα διαβάσετε αυτό το καλοκαίρι.