Όλη η ουσία αυτού του βιβλίου επικεντρώνεται στο γεγονός ότι ο Γιόχαν κατάφερε να μείνει μακριά απ τη φύση του, απ τα καταπιεσμένα πάθη του γιατί η κοινωνία την εποχή εκείνη (μεταπολεμικά) θεωρούσε την ομοφυλοφιλία έσχατη ταπείνωση για ένα άντρα...
Η ζωή του ήταν μια πάλη ανάμεσα στην ερωτική επιθυμία και τη συμβατική ηθική, τη σύγκρουση ανάμεσα στην αλήθεια του κορμιού και τα ψέματα του μυαλού...
"Κατέφευγε στη μονοτονία της ύπαρξής του, έχοντας εμπεδώσει τη ματαιότητα των προσπαθειών του και έχοντας δει όλες τις απόπειρες εξόδου να ακυρώνονται από αυτόν τον ίδιο. Ήρθε αντιμέτωπος με το δυνατό ερωτικό κάλεσμα του κορμιού του και το νίκησε. Με παρελθόν και παρόν της ματαιωμένης αναζήτησης. Βαρέθηκε να ασχολείται με το τι είναι σωστό και τι λάθος. Η ζωή του όλη ήταν μια όμορφη απεικόνιση του ανεκπλήρωτου έρωτα. Συνήθισε να εμφυτεύει νωχελικά τις επιθυμίες του. Ζούσε σ ένα ταραγμένο όνειρο όπου τίποτε δεν είναι σίγουρο, ούτε παρέχει γερά θεμέλια στη μνήμη μόλις ξυπνάς..."