Το έργο του Εμίλ Μπρεγιέ (Emile Brehier, 1876-1952) αφιερωμένο στον Νεοπλατωνικό φιλόσοφο Πλωτίνο είναι ένα κλασικό κείμενο. Αποτελείται από τα μαθήματα που ο συγγραφέας παρέδωσε στη Σορβόννη το χειμώνα του 1921-1922 και τα οποία συνόδευσαν τη μετάφρασή του των Εννεάδων (1924-1938). Ο Μπρεγιέ εστίασε στο νοητό κόσμο -στο Εν, το Νου και την Ψυχή-, ο οποίος στη διδασκαλία του Πλωτίνου, διατηρεί έναν χαρακτήρα αισθαντικότητας, αφού δεν προϋποθέτει τη διαμεσολάβηση λογικά συνδεδεμένων ιδεών. Ο αρχαίος σοφός υποστήριξε πως ό,τι είναι η έκφραση στο πρόσωπο, είναι για το σύνολό του κατ αίσθηση κόσμου ο νοητός κόσμος. Ο Μπρεγιέ προσπάθησε να αποσαφηνίσει το θεμελιώδες πρόβλημα της φιλοσοφίας του Πλωτίνου, δηλαδή την αντιπαράθεση ανάμεσα στο πεπρωμένο της ψυχής και στην οντολογική ερμηνεία της πραγματικότητας. Έτσι, οδηγήθηκε μέχρι τον Οριενταλισμό, ώστε να επιτύχει την ανάδειξη της πρωτοτυπίας ενός Ιδεαλισμού, τον οποίο ο φιλόσοφος Γκέοργκ Χέγκελ είχε αποκαλέσει «εξυψωμένο». Ο Εμίλ Μπρεγιέ ήταν ιστορικός της φιλοσοφίας, εξειδικευμένος στη σκέψη των Στωικών και των Νεοπλατωνικών φιλοσόφων της Αρχαιότητας.