Από τα μέσα του 19ου αιώνος παρατηρείται μια προσπάθεια εξελικτικής αναθεωρήσεως - κωδικοποιήσεως του έως τότε ισχύοντος Εθιμικού Δικαίου του Πολέμου ως τμήματος του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου. Η προσπάθεια αυτή άρχισε με την Δήλωση των Παρισίων του 1856, η οποία ερρύθμισε θέματα του Ναυτικού Δικαίου του Πολέμου. Ακολούθησε η Σύμβαση της Γενεύης του 1864 Περί της τύχης των τραυματιών των εν εκστρατεία στρατευμάτων, η οποία απετέλεσε την γενέθλια εμφάνιση του Ερυθρού Σταυρού.

Η πορεία αυτή μέσα από διάφορες βαθμίδες ολοκληρώθηκε διά των δύο Συνδιασκέψεων Ειρήνης της Χάγης του 1899 και του 1907. Ειδικώτερα η ΙΙ Συνδιάσκεψη υιοθέτησε 13 συμβάσεις και μίαν δήλωση και ερρύθμιση τόσο δίκαιο του καρά ξηράν, όσο και το δίκαιο του κατά θάλασσαν πολέμου. Χαρακτηριστικό των Συνδιασκέψεων της Χάγης υπήρξε η συμμετοχή σε αυτές όλων σχεδόν των τότε υπαρχόντων κρατών - παγκοσμιότητα, ενώ στις μέχρι τότε συνελθούσες Διασκέψεις Βιέννης, Παρισίων, Βερολίνου αλλά και σε αυτή του Λονδίνου του 1909 συμμετείχον μόνο οι Μ. Δυνάμεις. Οι υιοθετηθείσες συμβάσεις επέφεραν βαθειές τομές στο jus in bello - τρόπος διεξαγωγής του πολέμου, ενώ περιορισμοί στο jus ad bellum επεβλήθησαν στην δεκαετία του 1920.

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι διεξήχθησαν την επαύριο της εξελικτικής αυτής προσπαθείας και απετέλεσαν την λυδίαν λίθον της εφαρμογής του κωδικοποιηθέντος - αναθεωρηθέντος Δικαίου του Πολέμου, αλλά και του γενικωτέρου Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου.