Η ζωηρή δραματοποίηση, το πλούσιο σκηνικό των παραδοσιακών ηθών, της τέχνης και της ιστορίας, οι αδρές πινελιές του σαρκασμού για τη διαφθορά των γραφειοκρατών και των εμπόρων, η απόσταση του συγγραφέα από τον κεντρικό του ήρωα, που εκφράζεται με λεπτή ειρωνεία για τις γκάφες, τον άξεστο ομοφοβικό λόγο και την άγνοιά του για πολλά, αλλά και με βαθύτερη συμπάθεια για τον νεανικό αυθορμητισμό του, προδίδουν ένα έργο εμπνευσμένης σύλληψης, επηρεασμένο από συγγραφείς σαν τον Ντίκενς ή τον Μαρκ Τουαίην.