Σε αυτήν τη συλλογή δοκιμίων και ομιλιών, που αποτελεί ορόσημο για το φεμινιστικό κίνημα, η Λορντ καταπιάνεται με τον σεξισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τις ταξικές διακρίσεις, τον ιμπεριαλισμό, τα τεχνάσματα με τα οποία το σύστημα στρέφει τους καταπιεσμένους τον έναν εναντίον στον άλλον. Με γλώσσα αιχμηρή αλλά και λυρική, αναδεικνύει τις σύνθετες και αλληλένδετες πτυχές της καταπίεσης, εξωτερικής και εσωτερικευμένης, και μας θυμίζει πως δεν μπορούμε να φτιάξουμε τον καινούριο κόσμο με τα υλικά του παλιού: «Τα εργαλεία του αφέντη δεν πρόκειται ποτέ να διαλύσουν το σπίτι του αφέντη».

Μιλάει για τις φτωχές γυναίκες, για τις μαύρες, για τις λεσβίες, για τις μεγαλύτερες σε ηλικία - αλλά τελικά μιλάει για κάθε άτομο που βρίσκεται έξω και πέρα από ό,τι ορίζει η κοινωνία ως αποδεκτό και «κανονικό». Αναδεικνύοντας τις διαφορές ανάμεσά μας ως μέσο δράσης και αλλαγής, ως «ένα κοίτασμα με αναγκαίες πολικότητες, οι οποίες με τη βοήθεια της δημιουργικότητάς μας μπορούν να ανάψουν τη σπίθα της διαλεκτικής», τελικά μας καλεί να ζήσουμε τη ζωή μας όσο πιο ειλικρινά, ανυποχώρητα και συμπεριληπτικά γίνεται. Δικαίως, πολλά κεφάλαια της συλλογής έχουν βρει τη θέση τους σε πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδών και έχουν γίνει αντικείμενο εκτενούς ακαδημαϊκής και πολιτικής ανάλυσης.