Η ΖΩΗ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Η ανάγνωση στιγμιότυπων και μορφών του παρελθόντος είναι τελικά ανάγνωση του παρόντος. Κι είναι ακόμα ένα μικρό άλμα προς το μέλλον. Πρόκειται όμως για ένα άλμα στο κενό. Ένα δραματικό άλμα. Οι προσωπογραφίες αποτυπώνουν φαινομενικά τη βαθύτατη ανάγκη του συγγραφέα για έναν διάλογο με πρόσωπα του τόπου του που άφησαν ορατά και ανεξίτηλα τα ίχνη τους στην ψυχή του ίδιου και συνολικότερα των παιδιών που άλλαξαν μαζί τους τα πρώτα τους βήματα. Μα είναι στην ουσία ένας διάλογος με το σήμερα. Με την εγκατάλειψη και την ερήμωση της ελληνικής υπαίθρου. Με την κραυγή αγωνίας που εκπέμπεται από παντού για το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που ορθώνεται βαρύ και άλυτο μπροστά μας. Ο συγγραφέας και η γενιά του ανακαλούν σκηνές και επεισόδια ενός κόσμου που μοιάζει σαν παραμύθι. Κανείς δεν περίμενε πως τα παραμύθια είναι τόσο κοντινά και τόσο σύγχρονα. Ένα φάντασμα πλανιέται τώρα πάνω απ τη χώρα μας: όταν θα φύγουν και οι τελευταίοι ακρίτες, θα αφήσουν πίσω τους απολιθωμένα χωριά. Κι οι επισκέπτες μπορεί να διαβάζουν σε κάποια στήλη: μια φορά κι έναν καιρό εδώ ζούσαν άνθρωποι!