Έσπρωξε αργά την πόρτα η οποία υποχώρησε μ’ έναν ανεπαίσθητο μακρόσυρτο συριγμό. Το ροχαλητό ακουγόταν εντονότερα. Η τηλεόραση δεν το κάλυπτε. Αυτά τα δύο έσπαγαν τη σιωπή του δωματίου? κι ο προσεκτικός βηματισμός του διαρρήκτη. Αργά αργά πήγε απάνω απ’ τον Μάνο. Έβγαλε το πιστόλι απ’ τη ζώνη του, έσκυψε προς τον Μάνο κι έστρεψε την κάννη στο κεφάλι του κοιμισμένου πλησιάζοντας το προς αυτό, με σκοπό να του το κολλήσει στο μέτωπο, ενώ το άλλο χέρι κινήθηκε να του βουλώσει το στόμα.

Η οδυνηρή μας κατάσταση ένεκα της φτώχιας και της ανέχειας και η άδικη απόλυσή μου απ’ τον οπλουργό, άρχισαν να λειτουργούν κάπως περίεργα μέσα στο μυαλό μου, σχετικά με εκείνες τις δυο λεξούλες, αδικία-αξιοπρέπεια. Αντιλήφθηκα πως η δικαιοσύνη είναι κάτι ρευστό, ιδίως όταν εκτελείται από ανθρώπους που έχουν και φαίνονται αξιοπρεπείς, ενώ η αξιοπρέπεια δεν έχει να κάνει και τόσο με το αν έχεις να φας ή όχι, αφού υπάρχουν κι άλλα στάδια και προϋποθέσεις αυτής. Μέχρι εκεί έφτανα.