Ο λογοτεχνικός μύθος είναι τραπέζι τζόγου. Ο Ελιμάν είχε καθίσει εκεί και είχε κατεβάσει τα τρία ισχυρότερα ατού που μπορεί κανείς να διαθέτει: κατ’ αρχάς, είχε επιλέξει ένα όνομα με μυστηριώδη αρχικά εν συνεχεία, είχε γράψει ένα και μοναδικό βιβλίο εντέλει, είχε εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει ίχνη. Αξιζε, ναι, να ρισκάρεις για να μαζέψεις το λείψανό του. Το 2018 ο νεαρός Σενεγαλέζος συγγραφέας Ντιεγκάν Λατύρ Φέιγ ανακαλύπτει στο Παρίσι ένα βιβλίο μύθο, που εκδόθηκε το 1938. Τίτλος του: Ο λαβύρινθος του απάνθρωπου. Ο συγγραφέας του, που στην εποχή του είχε χαρακτηριστεί ο «νέγρος Ρεμπό», εξαφανίστηκε αμέσως μετά το σκάνδαλο που προκάλεσε η δημοσίευση του κειμένου του. Ο Ντιεγκάν, γοητευμένος από την ανάγνωση του βιβλίου και την ιστορία της εξαφάνισης, αρχίζει να αναζητά τα ίχνη του μυστηριώδους συγγραφέα Τ.Σ. Ελιμάν και έρχεται αντιμέτωπος με τις μεγάλες τραγωδίες της αποικιοκρατίας και του Ολοκαυτώματος. Από τη Σενεγάλη στη Γαλλία, περνώντας από την Αργεντινή, ποια αλήθεια τον περιμένει στο κέντρο του λαβυρίνθου;

Η πιο μυστική μνήμη των ανθρώπων είναι ένα αριστοτεχνικό μυθιστόρημα αστείρευτης ευρηματικότητας, ένα βιβλίο για τη ζωή απέναντι στη γραφή, για τη βαθιά ανάγκη του τέλους της αντιπαράθεσης της Αφρικής με τη Δύση, ένας ύμνος αγάπης, πάνω απ’ όλα, για τη λογοτεχνία και την αντοχή της στον χρόνο. Ο χρόνος είναι φονιάς. Σκοτώνει μέσα μας την ψευδαίσθηση ότι οι πληγές μας είναι μοναδικές. Όχι, δεν είναι. Καμιά πληγή δεν είναι μοναδική. Τίποτα ανθρώπινο δεν είναι μοναδικό. Όλα γίνονται φριχτά κοινότοπα με τον χρόνο. Ιδού το αδιέξοδο αλλά ακριβώς σ’ αυτό το αδιέξοδο έχει η λογοτεχνία μια πιθανότητα να γεννηθεί.