ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΡΕΥΝΑΣ

Το συναίσθημα είναι άρρηκτα συνυφασμένο με την οντολογική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, την επαφή με τον κοινωνικό εαυτό, την κοινωνική μας εμπλοκή και διάδραση στον κοινωνικό κόσμο. Ως μια μορφή "αιθερικής" ενέργειας, ποιητικά μιλώντας, το συναίσθημα υποκινείται από τις πρόδηλες ή τις ανεξιχνίαστες αιτίες του, διαπερνά το εντός μας και εκπέμπεται σε ό,τι μας περιβάλλει. Είναι όμως το συναίσθημα μόνο ατομική υπόθεση; Ή μήπως η εκδήλωσή του ή η αιτιότητά του τοποθετείται στη διασταύρωση του ατομικού και του κοινωνικού, μέσα στη διαχρονική διαλεκτική τους σχέση;

Αν η φιλοσοφία, η ψυχολογία, οι γνωστικές επιστήμες και οι νευροεπιστήμες έχουν αφιερώσει ή και εξακολουθούν να αφιερώνουν έρευνες και μελέτες, η κοινωνιολογία σχετικά πρόσφατα έχει αρχίσει να αναρωτιέται για τη θέση του συναισθήματος στις κοινωνικές πραγματικότητες, στις αλληλεπιδράσεις και διαντιδράσεις στον κοινωνικό κόσμο. Πρόσφατα, ή μήπως όχι;

Προσεγγίζοντας το θεωρητικό έργο των κοινωνιολόγων και αναλύοντάς το, διαπιστώνουμε ότι το συναίσθημα ως προβληματική και ως έννοια -ακόμα και αν δεν κατονομάζεται- είναι παρόν στις κλασικές αλλά και στις μεταγενέστερες κοινωνιολογικές μελέτες. Με αφετηρία αυτή τη διαπίστωση, πραγματοποιείται μια συνοπτική, πλην όμως ευρεία επισκόπηση της θέσης του συναισθήματος στην κοινωνιολογική γνώση, τόσο στις θεωρητικές προσεγγίσεις της τελευταίας όσο και στις μεθοδολογικές στρατηγικές της κοινωνικής έρευνας.