Δεν ξέρω

Δεν ξέρω γιατί με τόσο πάθος σ’ αγαπώ
πλάι σου νιώθω ρόδο που θέλησε ν’ ανθίσει,
το κάθε μας αντάμωμα το νιώθω χαρωπό
μα πόσο σε αγάπησα στο ’χω ομολογήσει.

Πώς νοσταλγώ εκείνη την ονειρική στιγμή,
που γεύτηκα από σένα το πιο γλυκό μεθύσι,
όμως με της καρδιάς και της ψυχής μου την ορμή,
έχω από το άγγιγμα αυτό, γαλήνη πλημμυρίσει.

Δεν ξέρω γιατί τόσο, μα τόσο σ’ αγαπώ
μόνο εσύ οδηγείς του νου μου το τιμόνι,
για σένα σαν παιδούλα στη ζωή καρδιοχτυπώ
και κάθε ήχος σου, μοιάζει ωδή από αηδόνι.

Δεν ξέρω γιατί με τόσο πάθος σ’ αγαπώ,
είσαι το φως το πιο λαμπρό στη συννεφιά μου,
για άλλον με τόσο πάθος δεν καρδιοχτυπώ,
εσύ ’σαι για μένα η ζωή και η απανεμιά μου.