Βάθη άβατα και άπατα, απύθμενα και απίθανα. Μαύρη χοάνη και ερεβώδης οπή. Δεν ξέρει κανείς αν βγαίνει από την άλλη. Την άλλη πλευρά. Την άγνωστη. Τη γνωστή. Του εαυτού σου. Μη σκάψεις τον στίχο τόσο πολύ. Δεν ξέρεις πού θα βρεθείς. Σε ποιο σκαλοπάτι της εξέλιξης. Ή μάλλον ξέρεις. Και το φοβάσαι. Τι έχουμε μέσα μας. Μπορεί να είναι η ομορφιά της φρίκης.

Λέξεις. Όταν τις αναποδογυρίσεις, είναι χορταριασμένες. Λεκέδες αίματος από παλιές θυσίες. Κανένα όστρακο, κανένα οστούν. Κανένα λίθινο μαχαίρι. Οι λέξεις ριζώνουν στους ήχους. Στη βροχή, στην κραυγή. Στο τέλος γίνονται γραφή. Μάρμαρο και πάπυρος, περγαμηνή και χαρτί. Ο λόγος ο ζωντανός, λόγος τεθνεώς. Η γραφή ως πράξη κηδείας. Τάφοι τα βιβλία, οι τίτλοι σταυροί. Νεκροταφεία λέξεων, γλωσσικά κοιμητήρια.

Δεμένα με σκληρή είσοδο και έξοδο. Εξόδιο και έξωση.

Στα βάθη της ψυχής οι λέξεις χάνονται. Στον πάτο του πηγαδιού τα μονοκύτταρα. Πάνω στο χώμα, πάνω στην πέτρα. Μην την ξεχνάς την επιφάνεια του φωτός. Τη διαύγεια του νοός. Τη δύναμη της σκέψης. Αυτή σε πήγε στην ανασκαφή. Στην αγγείωση των ριζών, στα σπλάχνα των οργανισμών. Οι θησαυροί της αρχής είναι άνθραξ, άζωτο και οξυγόνο. Φτηνά υλικά. Κι όμως μ αυτά ποίηση γίνεται.

Η ποίηση είναι η μικρή αδελφή της εξέλιξης. Πολύ μικρή. Κι όμως σ αυτήν είναι η δύναμη. Στην ομορφιά του απλού. Όχι στους νεκρούς ναούς της εκζήτησης. Όχι στο δέος του γιγαντιαίου. Ούτε στα ρεκόρ της ταχύτητας. Ούτε στα επιτεύγματα της ακριβολογίας. Το Δέντρο του Λόγου έχει και ξηραμένα κλαδιά. Ρίζες που έχουν σαπίσει. Κλαδεύουν οι ποιητές, αλλά κόβουν και χλωρά. Οι ξυλοκόποι θα είναι το τέλος του πολιτισμού. Τα ηλεκτρικά πριόνια διευκολύνουν την ευθανασία.