Η αρχιτεκτονική της μνήμης αποπειράται να αναστηλώσει τοπία εσωτερικότητας.
Παλιννοστεί η ψυχή, σε οικείους τόπους ενδημεί, ιχνηλατεί το παρελθόν, προτού στη λήθη ολισθήσει.
Χειμερινή ανθοφορία: ενδόμυχα άλγη, ανεξίτηλες θλίψεις, εφήμερα ανθίσματα, αναλώματα του χρόνου.
Μια περιδιάβαση δηλαδή στη χώρα των αισθημάτων, μια στοχαστική ενδοσκόπηση και μια διαρκής «συνομιλία» με την ανθρώπινη ύπαρξη.