ΜΠΟΡΕΙ Η ΑΝΗΦΟΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ;

«…τη μίσησα εκείνη τη μέρα.
Ήθελα να τη βρίσω και να της πω ότι είναι άδικο αυτό που κάνει.
Οι μανάδες ταΐζουν κυριολεκτικά και μεταφορικά τα παιδιά τους.
Το τάισμα της μάνας είναι δύναμη και ώθηση στο παιδί να συνεχίσει δυνατό και σίγουρο».

Ένας σύντομος γάμος που λαμβάνει τέλος με βίαιο τρόπο. Ένα παιδί το οποίο αντιμετωπίζεται ως ανάμνηση από ένα τραυματικό παρελθόν και εγκαταλείπεται στην οικογένεια του πατέρα του. Μια οικογένεια κακοποιητική και ένας πατέρας βάναυσος, αληθινό ανθρωπόμορφο κτήνος. Μια μητέρα που επιστρέφει για να σώσει την κόρη της, στην ψυχή της οποίας οι πληγές από τις εμπειρίες της μοιάζουν αγιάτρευτες. Πληγές που καταδιώκουν το παιδί αυτό και στην ενήλική του ζωή και το ωθούν να αναζητήσει ψυχολογική υποστήριξη.

Λίγο πριν κλείσει τα σαράντα, η Μαριάννα, χτυπημένη από την κατάθλιψη, φτάνει στο ιατρείο του ψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή Νικολάου, κάθεται στην αναπαυτική του καρέκλα και θυμάται όλα όσα την τσάκισαν. Συνεδρία τη συνεδρία, χρόνο με τοv χρόνο, καταφέρνει να εξομολογηθεί τα πάντα και να γιατρευτεί, τόσο από το νοσηρό παρελθόν της, όσο και από τη δύσκολη καθημερινότητά της.

Ένα μυθιστόρημα σε δύο χρόνους, με ωμό ρεαλισμό που φέρνει στο προσκήνιο τον υπέρτατο αγώνα ενός βασανισμένου ανθρώπου να βγει από το σκοτάδι στο φως, έχοντας πολύτιμο αρωγό την ψυχοθεραπεία.