Προσωπικά βιώματα, αναμνήσεις συγγενών και φίλων ξετυλίγονται στα τρία διηγήματα του βιβλίου, με σκοπό να επαναφέρουν στη μνήμη όσα η λήθη προσπαθεί να καλύψει, να σβήσει.

Οι ήρωες του πρώτου διηγήματος εξιστορούν σε Γερμανίδα δημοσιογράφο, πολλά χρόνια μετά την περίοδο της γερμανικής Κατοχής, 1941-1944, πώς ξύπνησαν μια μέρα και έγιναν «αλήτες», πώς ο λιμός και η ανεύρεση τροφής επηρέασαν την καθημερινότητά τους εκείνα τα χρόνια.

Αν ζούσε στη σημερινή εποχή, η ηρωίδα του δεύτερου διηγήματος θα είχε καταγγείλει τον βιασμό της από τον κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερό της και αναγκαστικά μετέπειτα άντρα της.

Στο τρίτο διήγημα γίνεται λόγος για απαγορευμένα βιβλία από τη χούντα των συνταγματαρχών, το 1967, που, ενώ πετάχτηκαν από κάποιους στα σκουπίδια, έγιναν πολύτιμο απόκτημα για άλλους.