Χρονικό της κατοχικής Αθήνας και κυρίως της Καισαριανής, μέσα από ορόσημες αλλά και παραμερισμένες σελίδες της ιστορίας, όπως ζυμώθηκαν και χαράχτηκαν στα προσφυγικά, στις μάχες των γειτονιών, στις ταβέρνες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στα φριχτά μπουντρούμια της Κομανταντούρ.
Ένα θυμίαμα από αίμα και μελάνη μιας εποχής σκληρής επιβίωσης και θυσιαστικής αντίστασης με άσημους, γνωστούς και μυθοπλαστικούς πρωταγωνιστές που διατήρησαν σαν ιερό κειμήλιο τον κυτταρικό μας πολιτισμό... την Ελευθερία, την Αλληλεγγύη, το Γλέντι και το Σεβντά!
«Σςςς! Παρακαλώ κάντε ησυχία, ξεκινάει η ταινία... Κυριακή του Θωμά 27 Απριλίου του 1941 εισβάλουν οι Γερμανοί στην Αθήνα...
Η Γαβριέλα των Εξαρχείων ξυπνά πλημμυρισμένη στα αίματα από το κουφάρι του ονειρικού τσολιά που γκρεμοτσακίστηκε από το Βράχο... Στο καφενείο των Αμπελοκήπων υπογράφεται η παράδοση της πόλης... Αυτοκτονεί η Πηνελόπη Δέλτα... Η Δασκάλα της Καισαριανής γράφει στον τοίχο το πρώτο αντιστασιακό σύνθημα... Ο Νικολάκης παίρνει το ξύλινο σπαθί και τραβάει για το μεγάλο ρεσάλτο... Παραδίδουν την Ακροναυπλία στους κατακτητές... Η ’ννα χαράζει το όνομά της και ένα ακιδογράφημα στα μπουντρούμια της Κοραής 4...
Ο σκηνοθέτης άνοιξε το πακέτο και τράβηξε δυο τσιγάρα. Το ένα το έβαλε στο στόμα του και το άλλο στο δικό μου. Ένα ξεραμένο χαρμάνι σαράντα ετών. Έβγαλε τον αναπτήρα και άναψε τα Sante. Πήραμε μια βαθιά τζούρα και κλείσαμε τα μάτια μας. Ζαλιστήκαμε από το βαρύ φορτίο που κουβαλούσε αυτό το πακέτο. Μας μέθυσε πόνο. Μας λύγισε τα γόνατα από την πίσσα. Μας έκανε να βήξουμε τον καρκίνο της ιστορίας. Τα χέρια μας παίρναν δειλά-δειλά τον ανήφορο και την ανάταση. Τα πόδια μας άρχισαν να βηματίζουν στον απτάλικο ρυθμό του Τσιτσάνη. Οι φιγούρες απλές και δωρικές. Χορέψαμε αργά και αντικριστά σαν τους πολεμιστές του Χρέους και της Ειρήνης!»
Σπονδυλωτή και κυκλική αφήγηση που γεφυρώνει την αρχή και το τέλος, όπως ακριβώς και ο κύκλος της ίδιας μας της Ζωής!