Το βιβλίο "Η πολεμική τέχνη του Σουν Τσου" πραγματεύεται το έργο "Η τέχνη του πολέμου" του μεγάλου κινέζου στρατηγού Σουν Τσου. Το βιβλίο συμπληρώνει το πόνημα "Πολεμική τέχνη: Η τέχνη του πολέμου" στη διαδρομή της ιστορίας, το οποίο ως επίτομο έργο παρουσίασε την εξέλιξη της πολεμικής τέχνης από την αρχαιότητα. Στην παρούσα πραγματεία, που μπορεί να μελετηθεί και να κατανοηθεί ανεξάρτητα, παρουσιάζεται και αναλύεται το έργο του κινέζου στρατηγού με κέντρο αναφοράς το ίδιο το έργο και όχι τις θεωρίες που αναπτύχθηκαν ένεκα αυτού. "Η τέχνη του πολέμου του Σουν Τσου", μεταφρασμένη στην ελληνική γλώσσα από την αγγλική έκδοση του Λάιονελ Τζάιλς του 1910, δίνει την εντύπωση στον αδαή μελετητή πως είναι μια συλλογή στρατιωτικών αποφθεγμάτων ή πολεμικών παροιμιών. Ωστόσο, μέσω της βαθιάς μελέτης της, η οποία διευκολύνεται με το ανά χείρας βιβλίο, ο υποψήφιος ηγήτορας κατανοεί πως πρόκειται για ένα φιλοσοφικό έργο, το οποίο τον βοηθά να μάθει την πολεμική τέχνη κατά τρόπο αφηρημένο. Η εκμάθησή της επιτυγχάνεται μέσω της εμπέδωσης, της εσωτερίκευσης και της οικειοποίησης πολεμικών αρχών και διδαχών που διδάσκονται αξιωματικά και δείχνουν στον υποψήφιο πολιτικό και στρατιωτικό ηγήτορα την κατεύθυνση εφεξής. Η κατεύθυνση αυτή οριοθετείται από την αρετή, τη γνώση, τη σοφία, την ορθολογικότητα, τη μεσότητα και την ενότητα της φίλιας δύναμης, η οποία εντέλλεται να νικήσει με την ελάχιστη χρήση βίας. Μια τέτοια νίκη μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της παραπλάνησης, του διαμοιρασμού ή της εκτροπής του εχθρού στον χώρο, προκειμένου να αλλάξει δραματικά υπέρ της φίλιας δύναμης η σχέση ισχύος των αντιπάλων, πριν την αποφασιστική εμπλοκή.

Το έργο του Σουν Τσου έχει ιδιαίτερη αξία για τη χώρα μας, καθόσον οι διδαχές του μεγάλου κινέζου στρατηγού υπενθυμίζουν αποφθεγματικά στον κάθε νεότερο Έλληνα αυτά που πάντα εφάρμοζαν οι πρόγονοί μας. Του υπενθυμίζουν, δηλαδή, πως μπορεί να κερδίσει την ελευθερία του μόνο όταν υπάρχει ομόνοια και ενότητα, και ότι όλες οι ενέργειες, πολιτικές και στρατιωτικές, βασίζονται στην παραπλάνηση και στα τεχνάσματα της εκτροπής και του διαμοιρασμού της εχθρικής δύναμης. Σε αυτόν τον δρόμο κινήθηκαν ο Οδυσσέας, ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Βελισάριος, ο Κολοκοτρώνης, ο Βελισαρίου με τον Ιατρίδη αλλά και τόσοι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι Έλληνες, οι οποίοι, ο καθένας από το μετερίζι του, προέκριναν το θάρρος, τον δόλο και τον έμμεσο ελιγμό ως τις βέλτιστες στρατηγικές για την εκπλήρωση των στόχων ενός ολιγάριθμου και ανάδελφου Έθνους.