Εκείνη τη μέρα με κράτησα στα χέρια, όπως ακριβώς θα κρατούσα κι εκείνο το πολυπόθητο αγαπημένο μου ποτήρι. Στο δεύτερο ράφι. Καλά κρυμμένο. Μίλησα γι’αυτό πρώτη φορά. Είδα στον πάτο του τον χρυσό να φωτίζει. Γνώριζα όλα του τα κομμάτια. Οι φλέβες του άγγιξαν την καρδιά μου. Σου την προσφέρω σε κάθε σελίδα. Ραγισμένη, μπαλωμένη, ζωντανή, πολύτιμη, ανθισμένη…
Γίνε για λίγο ο παλμός της.