Η Μένια είναι ήδη στη σκηνή.
Φοράει ένα λευκό φόρεμα και έχει γυρισμένη την πλάτη στο κοινό. Έχει τα χέρια της ψηλά σαν να είναι έτοιμη να πετάξει.
Είναι μια γυναίκα που ήρθε να πει την ιστορία της φωτίζοντάς τη μ ένα σωρό συναισθήματα. Η ψυχική της υγεία δείχνει να καταρρέει αρκετές φορές μέσα στο έργο, αλλά εκείνη πάντα βρίσκει τον τρόπο και συνεχίζει για να φτάσει στο τέλος.
Ο φωτισμός της σκηνής είναι χαμηλός, εκείνη σιγοψιθυρίζει έναν ρυθμό. Μια καρέκλα βρίσκεται στη μέση της σκηνής, μπροστά της υπάρχει ένα μονό κρεβάτι που δείχνει σαν να υπάρχει κάποιος πάνω του.
Ξαφνικά η Μένια γυρίζει το πρόσωπό της και αντικρίζει το κρεβάτι.
Δείχνει να είναι θυμωμένη!