«Τον έναν χρόνο που ζήσαμε στην Αθήνα δεν τον θυμάμαι καλά, γιατί μού έδιναν πολλά φάρμακα και είναι όλα λίγο θολά..»

Στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας κείμενο και εικόνα μοιάζουν να χτίζουν βαθμιαία την ιστορία ενός ανθρώπου που προοδευτικά χάνεται, καθώς το πλήθος των εσωτερικών συγκρούσεων, καθρέφτισμα αντίστοιχων κοινωνικών, δε βρίσκουν χώρο να ανοιχτούν και η διεργασία παγώνει: κοινωνικές νόρμες και επιθυμίες, ανάγκη για αυτονομία και ασφάλεια, επιταγές οικογενειακές και ανάγκες προσωπικές, απουσία και παρουσία.