Δεν πεθαίνουμε επειδή κάποτε γεννηθήκαμε ούτε επειδή ζήσαμε ούτε από γηρατειά. Πεθαίνουμε για κάποιον λόγο. Το γεγονός ότι ήξερα πως το τέλος της μητέρας μου, λόγω ηλικίας, ήταν κοντά δεν απάλυνε καθόλου την οδύνη και την ένταση της φοβερής έκπληξης : είχε ένα σάρκωμα. Ένας καρκίνος, μια ανακοπή, μια πνευμονική εμβολή είναι τόσο βίαια όσο και το σταμάτημα ενός κινητήρα ενός αεροπλάνου που πετάει. Η περίπτωση της μάνας μου μας καλούσε να είμαστε αισιόδοξοι, αφού, μολονότι ανήμπορη, ακίνητη και μελλοθάνατη, διαβεβαίωνε ότι κάθε λεπτό ζωής είναι ανεκτίμητο...

Η Simone de Beauvoir δεν έγραψε τίποτα πιο συγκινητικό από αυτό το χρονικό του θανάτου της μητέρας της. Η αγωνία των τελευταίων ημερών, οι κλινικοί εξευτελισμοί μιας περήφανης γυναίκας, οι απροσδόκητες αστραπές της αγάπης και της εχθρότητας στις στιγμές της γαλήνης και του παραληρήματος, όλα λέγονται με μια ανελέητη ειλικρίνεια, αλλά και με τον βαθύ ανθρωπισμό που διακρίνει τη μεγάλη Γαλλίδα συγγραφέα.