Ο Στέφαν Τσβάιχ έγραψε κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα και τα κείμενά του είναι βαθιά επηρεασμένα από τις θεωρίες της ψυχανάλυσης του Σίγκμουντ Φρόιντ, που είχαν μεγάλη απήχηση εκείνη την εποχή στους διανοουμένους της Ευρώπης. Τα διηγήματά του είναι βαθιές αναλύσεις της ανθρώπινης ψυχής, στα οποία περιγράφει με καταπληκτική ενάργεια τις μικρολεπτομέρειες του χαρακτήρα του κάθε ήρωά του. Όλοι του οι ήρωες είναι τραγικές φιγούρες που εκδηλώνουν ταυτοχρόνως το καλό και το κακό.

Στο πρώτο διήγημα, "Τα μάτια του αιώνιου αδελφού" ο συγγραφέας μιλά για τη φρίκη της βίας που ασκούμε ο ένας στον άλλον και πώς αυτή δεν έχει καμία δικαιολογία, αλλά διερευνά και τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες διαπράττεται. Ο πρωταγωνιστής του διηγήματος, ο Βιράτα, σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ζωής του. Βλέπει τα μάτια του αδελφού του τον οποίο σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια, σε κάποιον εμφύλιο πόλεμο. Μιλά όμως και για την προσπάθεια ενός ανθρώπου να βρει τις ιδανικές συνθήκες μέσα στον κόσμο, όπου θα μπορεί να ζήσει χωρίς να βλάψει ή να αδικήσει κανέναν συνάνθρωπο, αδιαφορώντας για το πού τον οδηγούν τα βήματα αυτής της αναζήτησης.

Στο διήγημα με τίτλο "Το επικίνδυνο παιχνίδι", ο Τσβάιχ εξερευνά τον νεανικό έρωτα που ανθίζει στις καλοκαιρινές διακοπές, όπως φουντώνει σιγά σιγά στην καρδιά μιας νεαρής έφηβης στις αρχές του περασμένου αιώνα. Η κατά τα άλλα τετριμμένη ιδέα παίρνει μια περίεργη τροπή όταν τον νεανικό έρωτα υποκινεί ένας βαριεστημένος μεσήλικας, που για να περάσει την ώρα του στέλνει ανώνυμα ερωτικά γράμματα στην ανύποπτη και αθώα νεαρή γυναίκα.

Τέλος, στο "Ο θρύλος της τρίτης περιστέρας", που αναφέρεται στην τρίτη περιστέρα που έστειλε ο Νώε για να δει αν τα νερά υποχώρησαν μετά τον κατακλυσμό και δεν επέστρεψε ποτέ, ο Τσβάιχ χτίζει ένα σύμβολο της παγκόσμιας ειρήνης, που τόσο επειγόντως χρειαζόταν ο κόσμος κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.