"Μας βαραίνει να είμαστε άνθρωποι, πραγματικοί άνθρωποι, με σάρκα και οστά" - αναφωνεί ο άνθρωπος από το Υπόγειο. "Ντρεπόμαστε γι αυτό, το θεωρούμε ως κάτι το ατιμωτικό και αγωνιζόμαστε να γίνουμε ένα νέο είδος πανανθρώπου.
Γεννηθήκαμε νεκροί και δεν προερχόμαστε πια από ζωντανούς ανθρώπους κάτι που μας δίνει όλο και μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Αρχίζουμε τελικά να το συνηθίζουμε".
... Η κραυγή του ανθρώπου από το Υπόγειο είναι μία κραυγή εξέγερσης εναντίον της μέλλουσας καθολικής αρμονίας, εναντίον της θρησκείας της προόδου, εναντίον του κόσμου των ευτυχισμένων σκλάβων. Διότι η αυθεντικά αληθινή ελευθερία του ανθρωπίνου πνεύματος -έρχεται να μας πει ο Ντοστογιέφσκυ- είναι ασύμβατη με την ευτυχία.
Ή θα είμαστε ελεύθεροι ή θα είμαστε ευτυχισμένοι.
Και η ελευθερία είναι αριστοκρατική. Δεν υπάρχει παρά μόνο για λίγους και εκλεκτούς.