"Εκείνο το οποίον καθ ημάς αποτελεί κύριον και βασικόν χαρακτηριστικόν του ελληνικού πνευματικού βίου είναι η νεότης του, η αιώνια νεότης των Ελλήνων. Τι εννοούμεν όμως όταν ομιλώμεν περί της αιώνιας νεότητος των Ελλήνων;
...Είναι λοιπόν νέοι οι Έλληνες, διότι δεν έχουν το βάρος μιας παραδόσεως, η οποία να πιέζη τον νούν των και να τους αναγκάζη να πορεύωνται τους ίδιους απαραλλάκτους δρόμους.

Και δεν έχουν το βάρος αυτό, όχι διότι δεν έχουν ιστορίαν και παράδοσιν, όχι διότι είναι φύσει νέοι, αλλά διότι έχουν την δύναμιν ν αποβάλλουν εκάστοτε όλον το περιττόν άχθος της γνώσεως και της πείρας και να παρουσιάζονται ούτω "αεί νέοι", "ουδέν ειδότες των όσων ην εν τοίς παλαιοίς χρόνοις". Αυτό είναι το βαθύ νόημα του Πλατωνικού μύθου. Αυτό αποτελεί την πεμπτουσίαν του ελληνικού πολιτισμού. Αυτό εξηγεί την δροσερότητα και την ζωντάνιαν των έργων των και του πολιτισμού των. Αυτό μάς δίδει την κλείδα της κατανοήσεως της ελληνικής δημιουργίας".