Βασικό κίνητρο, για την απόφαση μου, να επιλέξω ως θέμα της έρευνας μου την περίοδο, που ακολούθησε την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους το 1204 και τις συνέπειες, από αυτή είχε στη λειτουργική ζωή και πράξη του σκλαβωμένου ποιμνίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, είναι η επιθυμία μου να ρίξω φως σε μια σκοτεινή και δύσκολη περίοδο της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και την επίδραση, που αυτή είχε στη σύγχρονη λειτουργική πράξη.

Χωρίς αμφιβολία, πρόκειται για ένα μοναδικό θέμα, καθώς δεν υπάρχει στη λειτουργική βιβλιογραφία ένα έργο αποκλειστικά αφιερωμένο στη λειτουργική πράξη τα πρώτα χρόνια μετά την άλωση του 1204 και τις συνέπειες της στη λατρευτική ζωή των χριστιανών της παρηκμασμένης πρωτεύουσας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.