δρυμαδιώτικα αρώματα

Δρυμαδιώτικα αρώματα ένιωθα παντού.
Ήμουνα μικρός και μου έμειναν στο νου.

Στους δρόμους και στις ακρογιαλιές,
στους πράσινους μπαξέδες και στις ρεματιές,
όλο μεθυσμένος από τις μυρωδιές.

Δρυμαδιώτικα αρώματα
τώρα είναι χαμένα!

Πήγα στη Λαγκάδα, τα δέντρα κομμένα.
Στους Κερασούς μπερδεύτηκα στα σπίτια,
έβλεπα παντού μόνο κυπαρίσσια.
Πέρασα από τον Σκάμπο, όλα ήταν ξεραμένα.
Μου είπαν λίγο νερό θέλουμε από εσένα.
Στη Μεγάλχωρα δεν με άφησαν να περάσω!

Είσαι ξένος, μου είπανε! Πήγα να κλάψω.

Ακουσα τη θαλασσα, μάλωνε μ έναν βράχο.
Πήγα πιο κοντά, μήπως την καταλάβω.
Αρχισε η θάλασσα να φωνάζει σε μένα.
Μούσκεμα με έκανε πάνω στο ρέμα.
Το άρωμά μου, άνθρωπε, να μην το χαλάσεις,
πολύ να προσέχεις, να μην το ξεχάσεις.

Τα αρώματα στη μνήμη πολύ με βασανίζουν.
Γύρνα, γύρνα πίσω, πάντα μου ψιθυρίζουν.