Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο, να τελειώνουμε. Γιατί Επιπλέοντες; Πόσο ταιριαστό πραγματικά που ονόμασε έτσι ο Dimitrios Petsas αυτό το υγρό βιβλίο-ποίημα που όπου και να το ακουμπήσεις στάζει. (Σφουγγάρισα δύο φορές, σε ισάριθμες αναγνώσεις, μία φορά πριν περίπου έναν χρόνο πριν κυκλοφορήσει και μία φορα τώρα, που επιτέλους πλέει στα ανοιχτά - και κυρίως στα κλειστά - από τις εκδόσεις Apopeira. Ομολογία: Δεν ξέρω πότε θα ξαναπέσω στα τέσσερα να το ξαναδιαβάσω γιατί και τις δυο φορές, κάπου εκεί στη σελίδα 44, με άρπαξε εκείνη εκεί η αγωνία που νομίζεις ότι έχεις χωθεί στα μεγάλα βάθη του έρωτα και τελικά απλώς πλησίαζε το τελευταίο κομματάκι φιλί.) Μεταξύ μας, οι Επιπλέοντες δεν περιμένουν την τελευταία - τελειώνουν σε κάθε σελίδα. (Σας προειδοποίησα ήδη στην εισαγωγή μου.) Ποίημα όσο υγρό προσπαθώ να το περιγράψω, αλλά αδιάβροχο: το διαβάζεις και λες αχ κοίτα τι ωραία που επιπλέω σαν χάρτινο καραβάκι, πριν καταλάβεις ότι ήσουν από την αρχή συνέχεια στον - θα έλεγα βυθό, αλλά θα πω πάτο: Ασμα Ασμάτων. Χάσμα Χασμάτων.